Dat laatste gebeurt ook in Appels thrillers, zoals in De echtbreker. Alleen beschrijft hij daar preciezer - empathischer - hoe dat in zijn werk gaat. Dominee Bart zegt steeds tegen zichzelf en tegen zijn minnares dat hij ermee moet stoppen, en gaat vervolgens weer naar haar toe.
De sterkste empathie schuilt niet in de poging van de dominee zich goed te gedragen. Zijn minnares voelt feilloos aan dat zijn formele nee wordt tegengesproken - overruled - door de blik in zijn ogen, de begeerte die uit zijn lichaam spreekt. De echte empathie schuilt dus in de doelgerichte interpretatie van het lichaam.
Het is vooral de doelgerichtheid die Appel aanwijst als de bron van het kwaad. De minnares wil Bart, zoals de clubleiders willen winnen en hun agressieve sterspelers beschermen. Voor dat doel zijn ze zelfs bereid het leven van hun geliefde te offeren.
Transponeren we de verleidende kracht van de thriller naar het voetbalveld, dan zien we hoe graag we ons - vanaf het fluitsignaal - laten aansteken door het geweld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten