Toch is het moeilijk te geloven dat dit is wat de leider wil. Hij wil het applaus en onbegrensde macht. Maar hij wil dat applaus verdienen met artistieke verkenningen van het uiterste. Vandaar misschien ook de noodzaak van het politieke Gesamtkunstwerk.
Het applaus drijft de leider en zijn volk alsnog tot een queeste van de grenzen. In het fascisme tot een mise-en-scène van de dood, in de democratie tot een gerekte geboorteworsteling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten