De rector sprak de zaal toe zonder enige rituele Schwung, met sterk moreel gekleurde toekomstwensen. Voor het ritueel had je immers de religieuze slotviering waarbij je toch nog wel werd geacht aanwezig te zijn.
De leerlingen mochten een voor een naar voren komen. Er werd kort over hen iets gezegd, althans over sommigen van hen, dat eigenlijk nergens op sloeg, en waarvan iedereen wel wist dat het nergens op sloeg.
Dat trauma heeft zich zozeer in ons vastgezet dat we zijn gaan geloven in adequaatheid. Jongens, de praatjes moeten kloppen! En lang genoeg zijn! En we moeten laten zien dat we er alles aan gedaan hebben!
Néé! Ook dat is niet genoeg!! We moeten ook nog de zaak verdoven, het trauma is te groot om te tonen! Het is er dus in werkelijkheid niet!
Zo komt het dat we zingen, prijzen, prijzen, blijven prijzen, en lachen, prijzen, en als de conciërge het goed vond zaten we er nu nog.
We zitten er nog, we zitten er nog.
gefeliciteerd!!
BeantwoordenVerwijderen