Arnold betaalt voor een geconstrueerde herinnering aan iets dat nooit heeft plaatsgevonden. Echter, die herinnering moet voor hem overeenkomen met een droom die hij werkelijk heeft gehad. En de ene substitutie maakt weer plaats voor de andere. De hypotheses stapelen zich op, accumuleren tot een gebruikelijk complot dat de held ontmaskert en bestrijdt.
Zijn zogenaamde droom blijkt een restant van een herinnering te zijn aan een werkelijke situatie, en zijn zogenaamde werkelijke situatie een geconstrueerde fictie die functioneert binnen het complot van de slechterik.
Hoe komt Arnold daar dan achter? Kleine details zijn voor hem beslissend, zoals het zweet van de zogenaamde psychiater die hem een foute pil wil laten slikken.
De menselijke kwetsbaarheid is binnen het verhaal een scharnierpunt tussen de twee werelden.
Kun je dan nog van kwetsbaarheid spreken, als je een meeslepend verhaal over totaliteit wil vertellen? Jazeker, want eigenlijk wil je een meeslepend verhaal vertellen dat ook anders verteld had kunnen worden. De totaliteit overtreft zichzelf door zich in te voegen in een ander, omvangrijker verhaal. Een verhaal dat hier niet wordt verteld maar wel moet worden verondersteld om de kwetsbaarheid echt kwetsbaar te laten zijn.
En zo zou je de film Total recall kunnen terugvouwen tot een platoonse chora, waarin Arnold verdwijnt en zijn alter ego's de herinnering aan hem willen uitwissen.
Geen wonder dat er inmiddels een remake draait. Een remake die evenzeer of evenmin 'total' is als het origineel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten