Je kunt het thema ook gebruiken voor oefeningen in omkering, en dus ook bekering. Al die volmaakte priesters komen nooit in situaties waar echte redding mogelijk is. Een foute priester komt daar eerder in terecht en beseft juist daar dat hijzelf degene is die de redding nodig heeft.
Nog een volgende stap is het komische en tragische levensgevoel. De priester van The Power and the Glory weet uiteindelijk dat hij dood zal gaan en redding nodig heeft. Hij vraagt om een priester. Maar die priester is een getrouwde ex-priester die van zijn vrouw geen toestemming krijgt om naar de held toe te gaan. Die zal dus zonder biecht en vergeving sterven.
Ben je eenmaal in de tragikomedie, dan zit je in het hart van de retorica. De hele roman was bedoeld om de lezer mee te slepen in het spel van de taal. De kinderen spelen de executie na en identificeren zich met de helden die er niet meer zijn.
De retorica is niet echt werkzaam. Het is als de whisky die de priester nodig heeft om zijn angsten de baas te kunnen. Daarna heeft hij last van angst én een droge mond.
De incarnatie heeft ons beroofd van het gevoel voor het lagere én voor het hogere.
De lezer blijft met lege handen achter. Mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten