Baricco Emmaüs

Baricco was gefascineerd door massacultuur, misschien zoals de vader van Luca in Emmaüs graag op het balkon stond. Hij zag auto's voorbijzoeven, wachten voor het stoplicht en weer optrekken. Gebeurt er iets? Ja, want zijn zoon pleegt zelfmoord. Maar tegelijk gebeurt er ook weer niets. En dan wordt het toch weer filosofisch.

De gebruikte taal is die van religie. De Emmaüsgangers weten ook niet wat er gebeurt, al denken ze dat er iets gebeurt. En als het dan uitkomt, dan zit het gebeuren in kleine gebaren van de medereiziger. Eigenlijk gebeurt er dus ook weer niets.

Hoewel sommigen denken dat Baricco na City bedachtzamer is geworden, en na De barbaren minder helder, is het lang niet zeker dat Emmaüs een filosofisch boek is. Hooguit zou je het kunnen zien als een impliciete beschouwing over incarnatie, hoewel het echte vlees steeds vanuit die gefascineerde afstand figureert. Het is dus meer vanuit de icoon dat de wereldse tegenstellingen worden overgoten met licht dan vanuit de spieren, het bloed en de rotting.

Daardoor weet je niet meer zeker of deze katholieke jongens met hun leading lady buiten de massacultuur staan. Ze zouden evengoed de kern ervan kunnen vormen.