De film Past lives draait om het ongemak dat een vrouw ervaart wanneer een jeugdvriend twaalf jaar later op zoek gaat naar haar. Ze is op haar twaalfde met haar ouders van Zuid-Korea naar New York verhuisd en probeert daar een nieuw bestaan op te bouwen. Het komt haar dus niet zo goed uit dat haar jeugdvriend haar opzoekt, en al evenmin dat ze voor deze jeugdvriend nog steeds sterke gevoelens koestert.
Via de cameravoering zitten wij, de toeschouwers, ook nog eens dicht op haar huid, wat het niet simpeler maakt, ook niet voor ons. Wat hadden we meegeleefd met deze kinderen! Wat hopen we dat ze elkaar weer kunnen vinden, of anders een alternatieve bestemming vinden! We worden heen en weer gesmeten, en de camera lokt dit nog eens extra uit door te zwenken tussen de man en de vrouw, en later ook nog eens tussen de Amerikaanse man van de vrouw, en tussen beide mannen.
Het is alweer een flinke tijd geleden dat ik een blog in deze serie plaatste. Ik had argwaan ontwikkeld omdat prijzingen nogal eenzijdig is, een leuke of leerzame prijzing probeert ook de andere kant erbij te noemen. En met prijzingen kom je automatisch te dicht in de buurt van het plakken met stikkertjes, € 4,95 of *****. Dat stond me tegen.
Ik ging me in bochten wringen vanwege dit ongemak. Ik bedacht blogseries als 'Speciaal voor mij' en 'muziek op afstand' om boeken of andere cultuurproducten te overdenken. Nu wordt het tijd om gewoon toe te geven dat ik graag wil prijzen. Ik wil graag uitleggen waarom ik iets goed vind, of iets goeds uit een boek ofzo eruit lichten. En hoe slecht die film ook kan zijn, er kan ook iets goeds aan zitten.
In de film Past lives dus dat ongemak, waarin je als toeschouwer wordt binnengetrokken. Ik ben bijna op pensioenleeftijd en ga steeds beter terugkijken naar mijn leven. Ik train mezelf in een manier van kijken zodat mijn leven achteraf als mooi en zinvol verschijnt. Maar de film Past lives maakt me duidelijk dat het leven van eerdere periodes uit ons leven een eigen leven leidt, dat hoe dan ook contact maakt met het leven van nu.
Ik zie nog steeds elk jaar mijn ex met wie ik tot 1990 heb samengeleefd, en beleef dit als een voorrecht. Het is geen bedreigende situatie. Maar ik kan me door deze omstandigheid makkelijker inleven in het stel of bijna-stel van de film. Via haar Koreaanse jeugdvriend houdt de vrouw contact met haar eigen verleden en haar taal. Ook overigens via haar dromen, wanneer ze volgens haar Amerikaanse man Koreaans praat. Zo vloek ik nog steeds in het Limburgs.
Filosofischer gezegd: de ongerealiseerde mogelijkheden bestaan werkelijk, ze bestaan niet alleen als bedreiging, maar ook als mogelijkheden waarnaar je kunt kijken, niet alleen afstandelijk maar ook met gevoel, met twijfels, verdriet of blijdschap.
Misschien nog sterker: de ongerealiseerde mogelijkheden zullen ons redden, we zien ze in de ergste situaties, zoals in Korea of in Gaza.
