De film Inferno geldt als een flop voor de Volkskrant, en bij de rechtse pers krijgt de film meer waardering, maar vooral vanwege de aardige Tom Hanks. Is dat dan zo onbelangrijk, vanuit links oogpunt, dat je hoofdpersoon gewoon aardig is, tikje saai maar ook wel over humor beschikt?
Zal wel. De plotwendingen zijn nog ongeloofwaardiger dan bij James Bond, maar misschien weer minder ongeloofwaardig dan de recente politieke ontwikkelingen in de diverse westerse landen qua verkiezingen. Inferno correspondeert verder enigszins met Dante aan wie de film een tribuut is. Ook bij Dante weet je nooit of je volgens de Catholica en volgens de Renaissance moet denken, of dat je hem moet zien als een scharnier naar iets dat ons nog steeds puzzelt.
De film kent zijn eigen wetten en bepaalt voor ons wat reëel is. We kijken naar een actiefilm waarin alles draait rondom Hanks. Zijn jonge verpleegster wordt afgelost door een oudere vrouw met wie Hanks (sorry, Langdon) echt wel iets zou willen, maar zij laat liever het mysterie bestaan.
Wat het meest puzzelt is de oude man met de pleister rechts op zijn hoofd, met aan het eind van de film weer een andere pleister rechts op zijn hoofd. Wat is de functie van de stabiliteit van deze man, zijn saaiheid? Er wordt verwezen naar Sherlock Holmes. Ik denk aan Theresa May die ook de volstrekte chaos bezwoer met 'certainty' waaraan het zinkende eiland behoefte zou hebben. Misschien bedoelde ze wel de certainty van het zinken, zoals de film Inferno de redding afwijst vanwege de offers die ze kost, en liever de ondergang voor lief neemt.
Het is een inferno, maar wel ons inferno. Liever geen hulp van buitenaf!
